Comeback

Toeval natuurlijk, maar de afgelopen tien dagen kwam ik drie keer kennissen tegen die ik lang niet meer had gezien, en die alle drie iets aan hun uiterlijk hadden gedaan, een man, twee vrouwen. Ik zie het meteen, wat meestal niet moeilijk is, maar weet niet wat te zeggen.
Bij de man was het een tamelijk simpele ingreep: haar geverfd. Had hij vast over nagedacht, maar die gedachten ken ik uiteraard niet. De verf was te zichtbaar. Weet niet of ik het zo goed zeg. Té zwart, ja dat is het. Ik kon niet net doen of ik het niet in de gaten had, want dat zou raar zijn. Was vergeten hoe het zat met dat haar. Was het weerzinwekkend verdoft? Kon niet anders dat hij hoopte dat het vernieuwde haar zijn verschijning goed zou doen. Was niet zo. Hij zag eruit als een Duitse schlagerzanger die aan de vooravond stond van zijn zoveelste doodlopende comeback. Maar ja, dat zeg je dan niet.
Laf zei ik, naar het haar wijzend: “Zo!”
Zijn reactie luidde: “Ja, je moet wat.”
Je moet niks, denk ik dan enorm.
De vrouwen hadden iets met hun gezicht laten doen, geen grote ingreep, maar toch. Je gaat de verandering niet intens bestuderen, want dat ziet er behoorlijk gestoord uit. Het punt is – misschien maak ik er meer van dan strikt noodzakelijk: als ik met erg krachtige complimenten kom, dan zeg ik min of meer dat het met hun gezicht vóór de ingreep toch behelpen was.Voor beide vrouwen gaat dat niet op. Integendeel. Ja, het is een lichte verbetering, maar die had niet per se gehoeven.
Dát kun je zeggen, hartstikke eerlijk is het, maar over zo’n ingreep is lang gepiekerd en er hangt ook een pittig prijskaartje aan. 
Misschien een kwestie van veelbetekenend knikken. Graag als een makkelijke man van de wereld.