Concentratie

Iedereen zal het kennen: je haalt een lang verlengsnoer uit het schuurtje en daar kun je dan niet meteen mee aan het werk, omdat de  vorige gebruiker het slordig heeft opgerold. Of opgerold, het is niets eens opgerold, het is nonchalant in elkaar geflanst. Het is dus een lang verlengsnoer, 25 meter, en dan ben je een tijdje bezig met de boel hanteerbaar te maken. Terwijl ik dat in grote drift doe, vraag ik me gelukkig iets af over die drift, namelijk: wat levert die me op?  Als de vorige gebruiker er iets van zou merken, voelde die zich misschien gecorrigeerd, maar het snoer en ik zijn helemaal alleen op een groot grasveld dat ik dadelijk elektrisch ga maaien – daarvoor heb ik het snoer nodig. Door zo met mijn drift bezig te zijn, neemt die af, vind ik mezelf zelfs een beetje belachelijk, het zijn dus nuttige gedachten. Thuis heb ik geen tuin, bij het huis aan zee wel. Voor het grasveld ben ik verantwoordelijk, wat ik niet vervelend vind. Het is een overzichtelijke taak. Als ik eindelijk kan gaan maaien, maai ik binnen een paar minuten het verlengsnoer in twee stukken. Eerst wil ik net doen alsof het niet zo is en maak ik mezelf wijs dat het aan de maaimachine ligt, maar ik weet ook wel dit uitstel is: ik moet gewoon onder ogen zien dat het echt ontzettend dom is wat ik zojuist deed. Misschien is het een gevolg van mijn nutteloze drift. Die tast mijn concentratie aan – dat is het! Dadelijk moet ik naar de winkel waar ijzerwaren, bouwmaterialen en tuinartikelen worden verkocht. Vorige jaar haalde ik daar twee keer binnen anderhalve dag een nieuw verlengsnoer (eerst grasmaaier, toen heggenschaar). De tweede keer gaf ik maar toe wat er gebeurd was. Leek me therapeutisch wel handig. De winkelier zei dat ik niet moest denken dat ik de enige was en vervolgens begon hij hard te lachen. Ik lachte gezellig mee, want dat hoort zo. Soms heb je geen zin in dit soort gelach.