Concentratie

Er is een reclamespotje dat bedoeld is voor mensen die een vakantie in een zonnig oord overwegen. Er wordt in dat spotje gezegd dat je nieuwe herinneringen kunt gaan maken in, en dan komt er een land. Telkens denk ik na over dat herinneringen maken, over hoe je dat doet? Je ligt in een hangmat en kijkt uit over zee. Besef je dan dat deze situatie een herinnering wordt? Is dat besef voldoende? Moet je beseffen dat je het beseft? 
Ik heb vaak dat ik ergens ben, om me heen kijk en graag wil dat ik altijd zal onthouden wat ik zie. Of je omhelst iemand teer en je hoopt meteen vurig dat deze paar seconden je altijd bijblijven, alles, de zachte sensatie van de aanraking, de geur, het licht.
Is het een vorm van concentratie? Herinneringen gaan zodra ze zich beginnen te vormen, altijd met jou aan het werk en natuurlijk ook met de momenten zelf – die worden misschien mooier dan ze waren, wat natuurlijk prima is, iedere herinnering heeft een eigen waarheid.
Kan het gebeuren dat je je een moment van innige schoonheid niet herinnert? Zie je, hier gaat het een beetje knarsen in mijn hoofd. Iets wat je je niet herinnert, is er toch niet meer? Ja, misschien in de herinnering van iemand die er ook bij was, maar die herinnering hoeft niet dezelfde te zijn als die jij had kunnen hebben, maar helaas niet hebt. Of deze amateuristische redering klopt, weet ik niet.
Het houdt me deze dagen vaak bezig. Misschien gaat ons leven wel ontstellend veranderen. Pessimisten zijn er zeker van dat het steeds meer bedreigd wordt. Stel dat ze gelijk hebben, wat is er dan over een tijdje niet meer? Wat gaan we missen? Waarnaar gaan we verlangen? Welke herinneringen maak ik? Welke zullen troostrijk zijn?