Constipatie

Aan de meeste voorzitters is te zien dat ze voorzitters zijn: zelfverzekerde gelaatsuitdrukking, kernachtige gebaren en vastberaden tred, vrouwen iets sneller dan mannen – waarom dat laatste zo is, weet ik niet. Ik noteer dit met lichte jaloezie, want ik ben nooit gevraagd voor die functie. Ja, één keer, maar toen hield ik er na een vergadering mee op, omdat ik me verveelde.
De voorzitter van de Partij voor de Dieren is geroyeerd. Is nogal wat: geroyeerd. Het partijbestuur heeft dat gedaan, omdat hij de partij in de media beschadigde “door onder andere zijn persoonlijke opvattingen te uiten”. O ja, daarom verveelde ik me toen ik één vergadering voorzitter was: ik moest mijn persoonlijke opvattingen voor me houden. Soms heb ik opvattingen die eruit móeten. Als ik die niet de ruimte geef, raak ik psychisch geconstipeerd. Dat zie je trouwens ook aan veel voorzitters, die constipatie. Nu lijkt het net of ik tégen voorzitters ben. Is helemaal niet zo. Onder mijn beste vrienden zitten voorzitters. 
Het probleem van deze voorzitter, Sebastiaan Wolswinkel, was dat hij vond dat de partij zich niet alleen met natuur en milieu moest bezighouden, maar ook met andere maatschappelijke kwesties. Ik ken hem niet, maar het lijkt me geen onzinnig standpunt als je aan landelijke politiek wilt doen.
Voor de goede orde: ik ben niet tégen de Partij voor de Dieren, intégendeel zelfs, maar ik vind het raar dat iemand die een paar maanden geleden gekozen werd, nu al is geroyeerd. Er is dan iets goed mis.
Marianne Thieme zei toen ze nog fractievoorzitter was, over die maatschappelijk kwesties dat de partij zich niet met `futiele mensendingen’ moest inlaten. Niemand vond dat opmerkelijk. Ik wel.