Cowboyhoed

Het woord `vergistoerist’ hoorde ik gisteren voor het eerst. Bedoeld wordt een toerist die geïnformeerd door een verouderde reisgids over Nederland, op 30 april vol oranje accenten op zoek gaat naar Koninginnedag. Ik begreep dat er dit jaar minder zijn dan vorig jaar, maar ik snap niet hoe men erbij komt, want overmorgen is het pas 30 april. Blijkbaar werd het gisteren al vaag duidelijk.
Vorig jaar stopte hier op zaterdag aan de overkant een grote bus met een Duits nummerbord en de naam van een Duitse reisorganisatie op de flanken. Het was nog vroeg op de dag en stil. De straat was min of meer leeg. Die bus was er en ik die naar de bus keek en zag dat die vol zat met Chinese mannen en vrouwen die allemaal een oranje cowboyhoed op hadden. Ze keken niet vrolijk, maar ik zie zelden vrolijke Chinezen. De bittere trekken op hun gezicht werden versterkt door die oranje cowboyhoed. Volgens mij was het in de bus net zo stil als op straat.
Voor in de bus, naast een kogelronde chauffeur met een forse snor, duidelijk geen Chinees, stond een vrouw met een oranje jasje aan. Ze was wel Chinees en had een microfoon vast zonder dat ze erin sprak. Ze legde die voor de chauffeur neer en stapte uit. Op straat keek ze om zich heen. Uit de binnenzak van haar oranje jasje pakte ze een papier dat ze een tijdje bestudeerde. Dit tafereel had iets tragisch. Toen keek ze mij aan en ik haar, terwijl ik mijn hoofd schudde. Ze bewoog zich niet, haalde na een tijdje diep adem en stapte toen weer in de bus.
 Even later begon de bus te rijden. De straat waarin die rechtsaf moest, was er bijna te smal voor. De bus moest een paar keer terug om de draai te kunnen maken. Alle inzittenden hielden hun hoed op.