Cowboyhoed

Een lege stiltecoupé in een trein die op tijd vertrekt, soms is het leven een cadeau. Ben op weg naar Nijmegen, uitstekende bestemming, de zon schijnt innig, hier en daar zit al een spat herfst in het licht. Ik heb een boek bij me, maar daar kom ik niet toe want ik heb mijn handen vol aan momenten die ik niet los wil laten. Ik weet zeker dat dit niet lang kan duren, je moet niet het onderste uit de kan willen.
Op station Ede-Wageningen komt een reiziger de coupé binnen aan wie je meteen ziet dat die ruimte nodig heeft, grote man met rugzak en op zijn hoekige hoofd een cowboyhoed in militaire camouflagekleuren. Zonnebril, ruitjesoverhemd, vinnige mond. Als hij zit en de rugzak ook een zitplaats heeft gegeven, pakt hij zijn mobieltje dat hij grimmig gaat bestuderen. Zonnebril blijft op, zo’n ouderwetse. Cowboyhoed heeft hij wel afgezet. Die rust dof op het kleine tafeltje naast hem. Borstelig haar.
Ik verdiep me nu toch maar in mijn boek, van een Amerikaanse schrijfster over de vreugde die kleine dingen kunnen veroorzaken, maar weet dat er dadelijk iets gaat gebeuren wat moeilijk is. Niet voor niets zag ik aan de man dat die ruimte nodig heeft.
Ah, daar is de appel! Een grote, rode. En ik voorzie dat de man een langzame, secure bijter is. Ja, dat is hij inderdaad. Wat hij natuurlijk niet kan weten is dat ik lichte last heb van misofonie, wat betekent dat je niet tegen sommige geluiden kunt. Het bijten in een appel staat hoog op mijn lijstje van lawaai dat ik lastig vind. Krijg er kramp van in mijn keel. 
Terwijl hij bijt maakt hij snuivende geluiden.
En die appel moet he-le-maal op. Totdat er niets meer te bijten valt. Flinterdun klokhuis.
Uitgeput ga ik zitten dommelen.