Cowboytje

Zaterdag zag ik het Jeugdjournaal waarin de koning werd geïnterviewd, een dag later. Ging over de Koningsspelen, wat ik een beetje ouderwets woord vind, zeker in combinatie met `in het gehele koninkrijk’, maar het heeft ook iets goedmoedigs. Ik heb er trouwens niets over te zeggen, want de Koningsspelen zijn voor kinderen. Een speerpunt was buiten spelen.
In het interview in het jeugdjournaal zei de koning dat hij buiten spelen het allerbelangrijkste vind wat er is. Hij zei zelfs `lekker buiten spelen’ en het was goed aan hem te merken dat hij door en door begreep wat hij bedoelde. Zei hij er ook bij: in zijn kindertijd had hij veel buiten gespeeld, in de bossen, in het dorp en later in Den Haag. Ik kreeg de indruk dat hij er weer zin in had, maar ja, als koning heb je je beperkingen.
Ik voel er trouwens ook voor, lekker buiten spelen, wat ook komt doordat ik het als kind te weinig heb gedaan. Het is heel erg, maar ik had er niet zo veel mee. Volgens mij was ik geen wijsneus, maar ik zat liever op mijn kamer. Toen ik nog niet kon lezen en schrijven, tekende ik graag uren achter elkaar en kort daarna schreef ik kleine verhaaltjes. Dat was helemaal geen eenzame bezigheid, want er gebeurde van alles in mijn hoofd.
Natuurlijk was dat niet altijd aan de hand. Soms ging ik naar buiten waar mijn schoolvriendjes waren, voetballen (nou ja, zoiets in mijn geval), cowboytje spelen wat toen niets met een fout verleden te maken had. Ook was er een buurmeisje met wie ik onder meer fragmenten uit films van Laurel en Hardy naspeelde. 
Maar toch meer niet dan wel.
Soms als ik op straat loop, denk ik ineens: nu lekker spelen! Maar dat moet natuurlijk niet al te sterk aan je te zien zijn.