Cruiseschip

Even terug naar het Journaal van dinsdag. Daarin was veel brandend wereldnieuws aan de orde. En daartussen dook ineens onze songfestivalzanger Joost Klein op, beelden van zijn eerste repetitie, vooral foto’s. Behalve de zanger zagen we een man die matig als vogel verkleed was. Hoorde bij de act. Die ik niet flauw over, ik denk er wel over na.
Ook over de enorme belangstelling die onze inzending heeft. In een eerder Journaal was te zien hoe hij op Schiphol op het punt van vertrekken stond. Elders werd vermeld hoeveel koffers hij bij zich had, 20.
Maandag las ik in deze krant een groot stuk over zijn coach (creative director) Stefano Keizers, die nu heet zoals hij echt heet: Gover Meit. Die is al negen maanden met het liedje en de omlijsting ervan bezig. Hij vergelijkt het met de bouw van een cruiseschip. Ook voorspelt hij dat we ontroerd zullen zijn als we Joost Klein op het grote Europese podium zullen zien: “Laat het iets zijn waar we ook in de jaren hierna met plezier op terugkijken en geïnspireerd door blijven raken.”
Allemaal grote woorden en bijna alles wat die woorden zeggen, ontgaat me. Daar maak ik me zorgen over. Over mezelf dus. Wéér heb ik het gevoel dat ik me te laat in iets aan het verdiepen ben. Als ik het eerder had gedaan, begreep ik dat negen maanden nodig zijn om een liedje neer te zetten en dat het grappig is dat er naast de zanger een als vogel verklede man in de weer zal zijn. En begreep ik ook dat het niet aan het liedje ligt dat ik het érg beroerd vind, maar aan mij.
Hoewel: in 1969 voorspelde ik dat we met het lied van Milly Scott, Fernando en Philippo (tong-tiki-tong), niet in de prijzen zou vallen. En ook De Toppers gaf ik in 2009 weinig kans.