Daadkracht

Paar jaar geleden liep ik in Parijs de Hema binnen terwijl ik alleen maar wilde weten of ze er rookworst verkochten. Ik besefte overigens ook dat het voor onze ouders ondénkbaar was geweest: de Hema in Parijs. 
Er was uiteraard geen rookworst te koop, de Fransen kijken wel uit, maar wel rookworsten van plastic, zwembanden, meen ik. Misschien zelfs een plastic kinderzwembadje in de vorm van een rookworst, maar nu ik dit noteer, betwijfel ik het zeer. Ik zie Parijse kindjes niet in een rookworst spartelen. Misschien heb ik het alleen maar gedácht, omdat het zo’n hecht verbond is, Hema en rookworst.
Altijd als de Hema in moeilijkheden is of die zojuist overwonnen heeft, zoals eergisteren, worden er in het journaal mensen op straat geïnterviewd over wat ze van de Hema vinden. De antwoorden zijn aangenaam voorspelbaar. Kort samengevat: de Hema hóórt bij ons. Mij wordt op straat nóóit iets gevraagd door een televisieploegje. (Ja toch: één keer, jaar of tien geleden, op de markt: of ik wist wat de betekenis van Pasen was.)
Eerlijk gezegd ben ik er blij om, maar natuurlijk stel ik me voor dat het wel gebeurt: “Wat is de Hema voor u?” 
Moet ik dan lang nadenken? Voel ik lichte paniek? Nee, nee, ik zeg: “Twee dingen. Als ik er niet ben, ruik ik meteen hoe het in de Hema ruikt, een vertrouwde geur die daadkracht in me oproept. En ding twee:  als ik er binnen kom, vraag ik me onmiddellijk af of ik verf en onderbroeken nodig heb.” Waarschijnlijk is dat antwoord te lang voor een straatinterview, wordt er in geknipt en blijven alleen de verf en onderbroeken over. Nog nooit kocht ik een onderbroek in de Hema, maar het gaat me om het idee. Vind het trouwens heel wat, verf en onderbroeken.