Dagelijks

Waar griezelde ik als kind van? Dat vraag ik me uiteraard af in de Kinderboekenweek waarvan het thema griezelen is. Mooi, vreemd woord is het, je kunt het bijna niet luchtig uitspreken.
Toen ik heel klein was, las mijn vader me Klein Duimpje voor. Van het donkere bos waarin hij verdwaalde, maakte mijn vader écht een donker bos en dat vond ik behoorlijk eng, maar ik zat bij mijn vader op schoot en daar kon me niets gebeuren. Was dus niet griezelig, want dan ben je bang en geschrokken, je voelt het in je ademhaling, je hebt kippenvel.
Vaag herinner ik me een jeugdserie die De Duivelsgrot heette. Ik heb opgezocht wanneer die werd uitgezonden. Dat was tussen november 1963 en mei 1964. Ik wist dat het niet lang was. Mijn geheugen is nog steeds goed, maar nu staat me niet meer bij wat me deed griezelen, want dat was er wel aan de hand. Ik was toen 11 jaar en voelde me waarschijnlijk in alle opzichten een stoere jongen. Maar toch was er iets, het had ongetwijfeld met sfeer te maken.
Ik ben al behoorlijk lang geen kind meer, maar natuurlijk nog steeds een beetje. Waar griezel ik nu van? Nooit van boeken, hoewel sommige een enorm beklemming kunnen veroorzaken. Het zijn vooral films en dan niet de spectaculaire taferelen die uit elkaar knallen van engheid, nee, juist niet: het leven is ontzettend dagelijks en ineen gebeurt er iets waarvan je niet meteen kunt zeggen wat het is, maar het is iets wat niet in het dagelijks leven thuishoort. En dan gebeurt het nog een keer, een tikkeltje intenser. Vervolgens is er iemand die iedereen kent die iets erg raars doet. Het is niet eens ernstig, maar raar. Dan heb je me dus en denk ik ook aan mijn eigen dagelijks leven. Dát is het.