Dankbaarheid

Soms is het prettig bedankt te worden voor begrip. Begrip is op zichzelf ook al een mooi iets. Niet altijd weet ik wat ik met die dankbaarheid moet. Op een snelweg bijvoorbeeld. Een afstand die je normaal binnen een minuut of tien aflegt, kost nu een dik uur. Vanwege wegwerkzaamheden. Op het eind van dit traject zie je een geel bord waarop in zwarte letters staat: dank voor uw begrip. Vriendelijk gebaar, maar het had niet gehoeven. Ik weet ook eerlijk gezegd niet of ik begrip had. Ook weer niet het tégendeel van begrip, ik had niets, ja, haast, maar dat is mijn eigen schuld. Gisteren in de wachtkamer van het ziekenhuis zie ik op de balie een papier hangen met daarop de tekst: `De poli Chirurgie werkt met meerdere artsen. Het kan gebeuren dat iemand die na u in de wachtkamer komt, eerder wordt geroepen. Dank voor uw begrip.’ Laatst schreef ik hier dat we per dag gemiddeld een half uur met wachten doorbrengen (182, 5 uur per jaar!), op diverse plekken. We zouden er dus aan moeten wennen, maar dat is niet iedereen gegeven. En we gunnen de ander niet een snellere service dan die we zelf krijgen, ook niet in een ziekenhuis waar we toch andere dingen aan ons hoofd zouden moeten hebben. Vaak zie je een man en een vrouw verontwaardigd naar de balie lopen en dan een priemende vinger naar de patiënt die eerder aan de beurt is. Het mag natuurlijk niet, maar ik moet dan altijd een beetje lachen. Verontwaardiging heeft meestal iets potsierlijks. En zelfbeheersing is een mooie deugd. Is trouwens iets anders dan begrip.