Dansen

Toen ik deze week hoorde dat de zangeres Melanie was overleden, besefte ik dat het lang geleden was dat ik naar een van haar liedjes had geluisterd, terwijl ik toch een liefhebber ben van haar werk, zeker van wat ze in het begin van haar lange carrière maakte. Ze bleef tot voor kort optreden en liedjes schrijven, maar dat ging tot mijn spijt aan me voorbij, misschien ook wel omdat ze voor mij hoorde bij het einde van de jaren zestig, ook bij de jongen die ik in die dagen was.
Ik hield van haar geweldige stem die ook breekbaar was, van hoe ze in haar liedjes ieder woord belangrijk maakte en van haar innemende uitstraling. Ze was iemand bij wie je graag in de buurt was en ook al kon dat niet, je had toch het gevoel dat het wel kon.
Voor repertoire als het hare was in de jaren zeventig minder plaats. De wereld wilde vooral dwingend dansen. Ik kijk daar niet opgetogen op terug, maar dacht er uiteraard wel aan toen bekend werd dat een icoon uit die jaren was overleden, de Duitse musicus en producer Frank Farian, leverancier van veel te veel hits, maar vooral bekend als bedenker van Boney M, een vreemd dansende zanger en drie zangeressen, maar in feite was Frank Farian die band. Een van de zangeressen kon zingen, de rest niet. Maakt verder niet uit, Boney M was niet te mijden.
Ik keek iedere week naar Toppop en daar zat Boney M altijd in, wat ik nauwelijks te harden vond, terwijl ik toch ook gefascineerd was, vooral door de vraag: hoe bestáát het?
Maar toch, maar toch. Laatste zette iemand op een verjaardag `voor de gein’ het verzameld werd van Boney M op. Dansen doe ik niet, o nee, maar ik zong wel uit volle borst mee, terwijl ik voelde dat mijn zittend lichaam ritmisch bewoog.