Dansje

Even, héél even, was de oorlog erg ver weg. Zaterdagochtend, de zon scheen popelend, de lente was ineens begonnen. Ik liep naar de markt, passeerde volle terrassen die nooit leeg leken te zijn geweest, iedereen op straat praatte vrolijk, er hing iets zingends in de lucht.
“Ik moet je even zoeken in het zonlicht,” hoorde ik me zeggen toen ik reageerde op een blije stem die mijn naam riep, en tegen de zon in moest kijken, een kennis die ik lang niet gezien had. Ik zei dat ze bij het zonlicht hoorde. Ze riep: “Ja, wat hebben we hiernaar uitgezien!”
Haar woorden werd omhelsd door de schrale man die altijd om `een muntje voor de opvang’ vraagt en nu naar de blauwe hemel wijzend een grappig dansje maakte. En daarna pas een muntje voor de opvang vroeg. Gelukkig had ik er genoeg.
Bij de kraam vol curiosa kocht ik een curiosum dat ik niet nodig had, maar waarvan ik het gevoel had dat ik het altijd al wilde hebben. De montere uitbaatster sprak over een lange reis die ze komende zomer wilde maken. Zei ze graag, hoorde ik, `komende zomer’. Ze voegde er wel aan toe: “Als alles goed gaat, want het zijn onheilspellende tijden.” Ja, de oorlog was weer iets minder ver weg, maar de ochtend bleef zonovergoten.
Kaas, eieren, bloemen, aardbeien en dan nog even kijken bij de verkoper van tweedehands boeken. Ik zag een boek over Hemingway dat ik wel kende maar nog niet had, en ik heb graag veel van en over Hemingway in huis. Dus dit boek ook. Naast me stond Thierry Baudet. Hij kocht een boek met brieven van Rainer Maria Rilke, wilde daar met de verkoper over praten maar die had daar geen zin in. Op dat moment herinnerde ik me wat Baudet over Poetin zei: een prachtmens.
De oorlog was er weer.