Delen

De meeste mooie momenten doen zich voor als je die niet verwacht. Vaak ook op plekken die nauwelijks geschikt zijn voor zulke momenten.
Ik zit erg laat in de avond in de trein van Nijmegen naar het westen en ben helemaal alleen in de coupé, boek voor me, biertje erbij, zachte muziek in mijn oren. Ah, daar naderen twee conducteurs, een man en een vrouw. Op sommige trajecten doen zich tegen middernacht af en toe problemen voor, daarom kun je beter niet in je eentje controlerend door de trein lopen.
Ik wil mijn vervoersbewijs pakken, maar ze maken beiden, tegelijkertijd, een gebaar dat ik het best kan omschrijven met: vrolijke schrik. Of: grappige verontwaardiging.
De vrouw zegt: “Nee, dat is écht niet nodig. We komen alleen kijken of alles goed gaat.”
Even ben ik bang dat een medepassagier die mij zag instappen, gewaarschuwd heeft dat ik foute boel zou kunnen veroorzaken. Maar die mogelijkheid verwerp ik maar meteen, daarvoor ogen ze te hartelijk. Het vervoersbewijs doet er niet meer toe.
Ik zeg, wijzend naar mijn boek en biertje: “Ik ben he-le-maal tevreden.”
“Dat zien we graag,” zegt de man en steekt zijn duim omhoog. Hij buigt zich naar me toe: “Houden zo.” En hij knijpt even zijn ogen dicht, zoals vroeger tantes deden als ze je voor een goed rapport een gulden toestopten.
Door deze luchtige gedachtewisseling wint mijn toch al goede humeur aan kracht en terwijl de functionarissen hun weg vervolgen, besef ik dat het weldadig is tevredenheid te delen, vooral als je daartoe wordt aangespoord.
Misschien kan de gemeente vrijwilligers oproepen die met dat doel door de straten lopen, zoals de conducteurs in mijn trein. Langs oliebollenkramen, banken in park, terrassen in herfstlicht.