Deurbel

Sinds vorige herfst is er hier in de wijk weer een postkantoor. Een echt. Dus geen winkel vol hebbedingetjes en rookartikelen met in de hoek een amateuristische balie. Nee, het postkantoor is op en top wat je van een postkantoor verwacht. Als je in de rij staat voor de balie om bijvoorbeeld een pakje op te halen, zie je links en rechts allemaal nuttige dingen, rollen plakband, bolletjes touw, balpennen die er niet grappig uitzien, je gaat er lekker praktisch van denken. En achter balie staan mannen die van hun werk houden en humor niet schuwen. 
Je ziet er niet tegenop daar iets te moeten regelen. Moet ik vaak, vooral pakjes afhalen. De pakjesbezorger komt ook wel aan de deur, maar dat is een wat vage gang van zaken. Ik lees veel over de moeilijkheden binnen PostNL en voor ons, simpele consumenten, is het niet te begrijpen waarom die moeilijkheden niet efficiënt tegemoet worden getreden. Tegenwoordig zijn ze overal best ver qua bedrijfsvoering. 
Als een pakje bezorgd gaat worden, gebeurt er veel omheen. Je krijgt een aankondiging dat het een behandeling is, dan een bericht wanneer het bezorgd wordt en als laatste een briefje waarop staat dat de bezorger je niet thuis heeft getroffen. Een schakel ontbreekt: geluid van de deurbel, oogcontact met bezorger, overhandiging pakje. 
Klagen doe ik niet, want ik ben geen klager, ik stel het alleen maar vast. Met enige verbazing, want als thuiswerker ben ik bijna altijd thuis.
Op het fijne postkantoor informeerde ik ernaar. De man achter de balie wist raad met mijn vraag, hij zei: “Het probleem is vooral het verkeer.”
Ik vroeg welk verkeer.
“Nou onderweg. De drukte.”
Ik knikte en zei wat ik te vaak te snel zeg:  “O, op die manier.”