Dienst

Wanneer ik een sportwedstrijd heb gekeken of beluisterd, zet ik na afloop de televisie of radio meteen uit. Heb zelden behoefte aan een nabeschouwing en wil vooral niet het antwoord horen op de vraag hoe iemand zich voelt of: “Wat ging er door je heen?” Je zou zeggen dat die vragen zo vaak belachelijk zijn gemaakt dat ze niet meer gesteld worden, maar dat is niet zo, ze zijn onverwoestbaar
Zaterdagochtend werd er op de radio zo nu en dan overgeschakeld naar het ondergelopen Limburg. Waarschijnlijk is het voor de levendigheid dat er dan de hele tijd gesprekjes met gedupeerden worden gevoerd. Je kunt zeggen dat je zo die gedupeerden een stem geeft, maar het was telkens goed te horen dat ze wel wat anders aan hun hoofd hadden, water in dit geval, veel te veel water. 
Aan een man werd gevraagd wat hij voelde nu er een rivier door zijn woning stroomde. Veel Limburgers zijn van nature beleefde mensen, deze man ook, hij wilde verslaggever graag van dienst zijn. Wat hij precies antwoordde, weet ik niet meer, maar volgens mij wist die man dat zelf ook niet. Hij was niet enthousiast, dat was helder. 
Eens per jaar geef ik een gastles op de Hogeschool voor Journalistiek in Tilburg en iedere keer vergeet ik te vragen of ze daar ook interviewtechniek krijgen. En hoe dat dan gaat. 
Zaterdagochtend was er ook een gesprekje met een man die op volle kracht wanhopig zijn huis aan het opruimen was. De verslaggever vroeg wat hij aan het doen was. De man zei: “U ziet het.” En vervolgens vertelde hij wat de verslaggever inderdaad zag. Toen: “Hoe voelt u zich?” De man antwoordde: “Heb ik nog niet bij stilgestaan.” Moet ik onthouden, dacht ik. Dat doe je meestal: er niet bij stilstaan.