Dieper

Lang geleden dat ik op een boot ben geweest. Dat denk ik op weg naar Vlieland. Daar moet ik zijn vanwege een kunstproject waarover ik niets kan zeggen, niet omdat ik het niet wil, maar omdat ik het niet kan. Klonk goed toen ik op de uitnodiging inging: schrijvers en musici maken van alles over een eiland. Wat het moet worden, is me nog niet helemaal duidelijk, maar dat heb ik vaak met dingen die nog wat moeten worden, waarbij ik bijvoorbeeld aan een verbouwing denk. Je geeft je over aan iets zonder te weten wat dat is.
Op de boot heb ik het gevoel dat ik enorm weg vaar uit dagen die op slot waren, maar dat is niet helemaal zo. Na aankomst op het eiland moet ik me laten testen. Heb ik schriftelijk toestemming voor gegeven. Als het mis is, moet ik weer terug. Op een boot lekker naar het water kijken en naar de horizon vind ik enorm aantrekkelijk, maar ik weet niet of ik dat dan nog zo vind. Was het niet beter de test in de haven van Harlingen te doen?
Maar als ik op Vlieland aan wal stap, bedenk ik dat het misschien deel uitmaakt van het kunstproject: graag op een eiland willen zijn, maar dat niet mogen. Is wel iets voor mij daarover te schrijven. Stel dat ik corona heb en het eiland moet verlaten: de boot gaat niet meteen, je moet even wachten, voor je de zee, achter je het eiland, verboden terrein. Parmantig voorjaarszonnetje, pittige wind. Door welke gedachten ga je dwalen? Voel je je meer een uitgestotene dan op het vaste land?
Een meisje van de organisatie neemt me mee. Onder haar strenge leiding moet ik de test zelf doen. Nieuw voor me. 
“Staafje kan dieper,” zegt ze. Volgens mij niet, maar ik ga tot het uiterste. Ik snap het ook wel, mag de boel niet besodemieteren.