Diepte

Al levenslang luister ik liever naar de radio dan dat ik televisie kijk. Als ik bijvoorbeeld een verslag hóór van een voetbalwedstrijd, heb ik het gevoel dat ik meer zie dan wanneer ik die op televisie volg. Komt doordat ik gespannen mijn best doe me taferelen en situaties voor te stellen. Je bent er meer mee bézig en ook anders.
Geldt ook voor gesprekken over actuele thema’s. Ik hoef de mensen niet te zien, zeker geen presentatoren die zich nerveus voorbereiden op een volgende vraag of een antwoord proberen te begrijpen. Bij sommige hoofden gebeurt het dat je daar meer op gaat letten dan op de tekst die eruit komt
Jammer van het radiogesprek vind ik wel dat het vaak ineens afgelopen moet zijn, zeker wanneer er meer onderwerpen in een programma aan de orde komen. Je merkt het aan de toon van de vraag die de laatste moet zijn, niet zelden een vraag die te groot is voor een minuutje. En het is niet eens een minuutje: “Ja, heel duidelijk, maar kunt u nu in één zin omschrijven wat geluk voor u betekent?”
Ik ken niemand die dat kan. En na die ene zin waarin helaas niets wezenlijks gezegd kan worden, komt er dan een liedje. En in veel gevallen een liedje waarvan je denkt: kan het niet een ander liedje zijn? Maar misschien is het opzet, misschien wil de programmamaker dan we ons door een lelijk liedje weer verheugen op het gesproken woord.
Die haast maakt veel stuk en daarom uiteindelijk zinloos.
Even stapje naar de lijsttrekkersdebatten. Frans Timmermans en Pieter Omtzigt lieten deze week weten niets te zien in superbeknopte stellingen. Nee, ze zijn ervoor dat er naar de inhoud wordt gezocht: “We kiezen echt voor de diepte.” Timmermans noemt dat: nieuwe politiek. Echt waar.