Dik

Als je een artikel onder ogen krijgt waarboven staat `Plannen publieke omroep’, ga je dat niet met genoegen zitten lezen. Ik scheurde zo’n artikel uit een krant, het zwerft over mijn bureau, soms kijk ik ernaar en dan schiet er een flard van een zin omhoog, bijvoorbeeld dat Rutger Castricum een programma gaat maken met boze burgers. Daar zie ik dan enorm tegenop, tegen die boze burgers. En ben ik meteen blij dat ik niet zo vaak televisie kijk, zodat ik ze waarschijnlijk niet tegenkom in mijn stille huiskamer.
Het artikel is vooral een interview met de NPO-directeur Frans Klein, een remmende man met een schrappend potlood, want zoals we weten, gaat er veel moois weg, niet helemaal, maar het wordt minder, wánt, jawel: nieuwe uitdagingen. Ik noem een programma als `Vetgelukkig?!’, een titel waarvan ik subiet een blokje om ga lopen in de hoop dat ik onderweg iets zie staan waar ik even tegen aan kan schoppen. Maar ja, de boze burger die ik dan een minuutje ben, komt niet in het programma van Rutger Castricum. 
Ik lees over Vetgelukkig?!: `Patty Brard en wetenschapsjournalist Diederik Jekel weten hoe het is om te strijden tegen overgewicht. Mede op basis van persoonlijke ervaringen onderzoeken ze de wetenschappelijke en culturele kanten hiervan.’ 
Misschien is het kinderachtig er zoiets uit te lichten, maar ik doe het toch, want het zegt wat over de staat van het land. Diederik Jekel ken ik niet, Patty Brard wel. Alles wat Patty Brard zegt, doet en is, vind ik jammer. De Publieke Omroep wil haar liever dan de makers van bijvoorbeeld Brandpunt+. Waarmee komt Patty Brard als de culturele kanten van overgewicht belicht. Han Peekel? Dik Trom? Ah, die dekselse nieuwsgierigheid!