Dingen

Misschien mag het niet, misschien hoeft het ook niet, maar vaak als ik iets hoor of lees over Henny Huisman, denk ik: zielig. Doe mijn best helemaal niets over hem te denken en dikwijls lukt dat wel, ook omdat hij haast nooit aanleiding geeft dat te doen, maar gisteren had ik het weer.
Ik bladerde door deze krant, kwam terecht bij de pagina’s Media & Cultuur en daar zag ik ineens een fotootje van Henny Huisman met daarnaast de woorden: “Ik ga vertellen over de gekke dingen uit m’n leven.” 
Aanvankelijk dacht ik nog niks, maar toen zag ik daaronder staan dat hij volgend jaar de theaters in gaat. Om gekke dingen uit zijn leven te vertellen dus. En toen dacht ik het weer: zielig. Twee keer dacht ik het. Niet alleen over Henny Huisman, maar ik stelde me ook de mensen voor die tegen elkaar zeggen: “Zullen we volgende week naar het theater gaat. Henny Huisman vertelt daar gekke dingen uit zijn leven.”
Ik denk nog veel meer, maar daar ga ik het hier niet over hebben. Ik bedoel, theater is iets anders dan televisie of radio. Alleen Bekende Nederlander zijn is niet genoeg, hoeveel gekke dingen je ook meegemaakt hebt. Ik aarzel het woord te gebruiken, maar doe het toch: het is een vak
Het kan best zijn dat Henny Huisman een briljant theaterdier is, maar dat ik toch beetje huiver komt door die `gekke dingen’. En dat komt weer doordat ik zelf nooit raad weet met de vraag die soms in gezelschap wordt gesteld: “Heeft niemand nog iets geks meegemaakt.” Meestal is het de vraag van iemand bij wie de gekke dingen over elkaar heen tuimelen. Geen dag zonder een gek ding. Een bijkomend probleem is dat ik het gekke ding als het onthuld is, vaak geen gek ding vind. Maar ja, wat is gek?