Dinges

Het is een mooie treinreis, halverwege een zonnige ochtend, vooral omdat er wat herfst in het daglicht te zien is. Dat is goed voor mijn humeur. Er komt een vrouw de coupé binnen. Ze heeft een energieke uitstraling. Ze spreekt de man aan die achter me zit. Die man kan ik niet zien, maar ik hoor hem wel. Hij zegt: `Dat is lang geleden.’ En ik hoor ook dat hij geen zin heeft de energieke vrouw tegen te komen. Dat kan aan van alles liggen, aan het moment, aan de vrouw, aan hemzelf. Ik voel dat er opluchting door me heen trilt, want ik kom op dat moment niet iemand tegen aan wie ik geen behoefte heb. De vrouw vraagt: `` Hoe gaat het toch met…? ’ Ze is even stil. Ik voel dat ze nadenkt, ze zoekt naar een naam. Dat is helemaal lastig aan gesprekken waarmee je ineens opgescheept wordt: dat het over iets vaags gaat. `Met dinges,’ zegt de vrouw. Ze voegt eraan toe: `Je weet wel, ze kreeg toen subsidie en daar had ze niet op gerekend.’ Nu is de man stil. Ook hij denkt na. Alsjeblieft over wie gaat het? Hoe lang zal de vrouw tegenover hem blijven zitten? Het kan best een uur zijn. Als het mij overkomt, en het overkomt me natuurlijk ook regelmatig, lukt het me soms te zeggen dat ik het écht hart-stik-ke leuk vind de ander tegen te komen, maar helaas aan het werk ben en dan wijs ik naar een opschrijfboek dat op mijn schoot ligt. Dat is het voordeel van mijn beroep. Als ik loodgieter was, had ik het natuurlijk moeilijker. Dagelijks stel ik vast dat we qua sociale vaardigheden nog een lange, lánge weg te gaan hebben.