Dingetje

In de herfst die graag nog lang moet duren, zijn de morgens het mooist. Ik word er optimistisch van en ook daardoor voel ik me er veilig in. Soms overkomt dat je zonder dat je eropuit bent, zo’n innig en tintelend gevoel. 
Ik zit aan tafel de krant te lezen als iets op straat mijn aandacht trekt. Interessant hoe je waarneming kan werken, verdiept zijn in de krant en toch merken dat er iets aan de hand is, iets wat geen geluid maakt, nee, een beweging buiten je blikveld. 
Het is niet iets, maar iemand, een vriend die van zijn sportfiets stapt en zwaait. Ik loop naar buiten en we hebben het meteen over de kleuren in de bomen, en wat het vroege zonlicht met die kleuren doet. Aangenaam gesprek. Ik houd er niet van over het weer te praten, maar dit is iets anders. Het gaat over de tijd die verstrijkt, over het jaar dat oud aan het worden is. 
Mijn vriend maakt een gebaar waardoor er een doosje uit zijn jaszak tuimelt, een plastic doosje vol paperclips. Tussen jaszak en straat opent het zich en het is net alsof de paperclips eruit waaien. Ik heb een paperclip in zijn simpelheid altijd een mooi handig dingetje gevonden, geweldige uitvinding. We gebruiken ze steeds minder, want er is minder papier in onze levens in omloop. Wat vroeger op gepaperclipte stapeltjes op je bureau lag, leidt nu een leven in de computer. 
Mijn vriend zit op zijn hurken de paperclips op te rapen en zegt ineens: “Gebruik ik ze nog allemaal?” Hij is ongeveer van mijn leeftijd en ik houd niet van dit soort vragen, maar stel ze me soms ook, bijvoorbeeld wanneer ik nogal veel lege opschrijfboekjes op de kast zie liggen. Plotseling zijn we herfstige jongens, even wat minder veilig. Even. Echt niet erg lang.