Dingetjes

Eergisteren zag ik in het Journaal hoe gevierd werd dat het tijdschrift Libelle 90 jaar bestaat. Een zaal vol vrouwen van wie velen een feesthoedje op hadden. De verslaggever zei: “Hier en daar ook een man.” Ik zag er één die een beetje terughoudend keek en een rode wintertrui aan had. Op het podium zong een zangeres een ernstig lied, volgens mij vol hoop op betere tijden.
Ik zit niet in doelgroep van het tijdschrift, maar ik heb er toch herinneringen aan. Eind jaren vijftig lag het ook in mijn ouderlijk huis. Mijn moeder las het met warme aandacht, terwijl ze de radio had afgestemd op rustgevende muziek.
Ik vermoed dat het haar ook inspireerde `op avontuur te gaan’ in de keuken. Zo heette dat: op avontuur gaan. Ineens kwamen er basale Italiaanse gerechten op tafel, zoals macaroni met een gulle kaaslaag en in net iets te felle rode saus gedompelde spaghetti. Ik hoor nog mijn vader bezorgd roepen: “Daar hoort wel een glas wijn bij.” Normaal kwam alleen op zon- en feestdagen wijn bij het avondeten, maar vanaf toen dagelijks. Het leven veranderde. Libelle werkte daaraan mee.
Ik heb er ook een keer voor geschreven. Ruim twintig jaar geleden. Een vrolijke vrouw belde me op. Er was een aanleiding. Ik weet niet meer welke, maar Libelle had een aantal schrijvers gevraagd een kort verhaal te schrijven. Ze somde op wie dat waren. Mooi gezelschap. De beloning was ook dik in orde. Graag werkte ik mee. De vrolijke vrouw zei dat ze dat zeer op prijs stelde en voegde eraan toe: “Eén dingetje: niet vloeken en geen seks.”
Waren twee dingetjes. Wel heldere.
Ik heb een kinderlijk probleem: als iets niet mag, wil ik het enorm. Zou willen dat het over was. 
Werd best een karwei, dat verhaal.