Discipline

Thuiswerken is een hele kunst. Ik kan niet veel weten, maar dat wel, want ik doe het al ongeveer mijn leven lang. En veel mensen die ik ken, doen dat ook. Soms hebben we het erover, gelukkig niet al te vaak, over de voor- en nadelen van het thuiswerken. Ik kom erop omdat ik gisterochtend op de radio veel gesprekjes hoorde die begonnen met de vraag: “Kunt u niet huiswerken?” Dit vanwege de vroege staking van NS-personeel. Er stonden toch nogal wat mensen hoopvol op het station. Vandaar de vraag. De meeste mensen zeiden dat dat best zou kunnen, maar vandaag niet. Ja, zo gaat dat. Als ik als thuiswerker ook op een perron stond te kijken waar de trein bleef, was het niet mijn plan de komende uren thuiswerker te zijn.
Nog niet zo lang geleden zou de vraag niet gesteld worden: “Kunt u niet thuiswerken?” Natuurlijk, sommige huisartsen en winkeliers met de winkel aan huis, maar verder deed het bijna niemand. Ja, mensen zoals ik, maar `dan weet je wel hoe dat gaat’. Dat laatste werd er vaak bij gezegd, in ieder geval bij gedacht.
Ik probeer een strenge thuiswerker te zijn. Met de discipline die bij het werk hoort, wat vooral betekent dat wanneer het thuiswerken even niet vlotjes verloopt, je niet meteen naar het café of de bioscoop rent. Kun je ook niet doen als je op een kantoor werkt of voor de klas staat of in de operatiekamer.
Het grootste gevaar voor de thuiswerker is niet de houding van de thuiswerker zelf, maar van de mensen rond de thuiswerker heen. Bijvoorbeeld de kennis die aanbelt: “Zullen we even een bakkie doen.” In twee opzichten huiveringwekkend woorden. Kan nog erger: “Zeg, als je dadelijk niets te doen hebt, kun je dan even een schutting kopen bij de Gamma.”