Doen

Al twee keer overkwam het me, kort achter elkaar: ik loop van het station naar huis en heb een bos bloemen bij me. Die heb ik gekregen van de organisatie waar ik eerder op de dag voorgelezen heb uit mijn boeken en daarover iets heb verteld. Ik krijg daar geld voor, maar ook bloemen. Of wijn. Het zijn bijna altijd nogal lelijke bloemen, maar dat vind ik niet erg, want niets is écht lelijk, je moet soms alleen een beetje beter kijken. Goed, met die bloemen loop ik dus naar thuis. Ik doe altijd mijn best ze op en waardige manier vast te houden. Er naderen twee vrouwen, ze hebben plezier en een van de twee zegt dan, terwijl ze mij ziet met die bloemen: `Dat had je nou niet moeten doen!’ Ieder woord in dit korte zinnetje zit in een stralende lach verpakt. Er zijn mensen die áltijd vinden dat ze iets moeten zeggen over wat er op hun pad komt. Soms is dat hinderlijk, hier niet. Tot voor kort wist ik niet hoe ik hierop moest reageren. Ik zwaaide olijk met de bloemen, lachte het begin van en schaterlach en maakte en licht dansende beweging. Véél te veel allemaal. Totdat ik een tijdje terug besloot dat het anders moest. Ik zei toen, en het waren woorden die me overkwámen: `Maar toch doe ik het!’ En ik gaf de bloemen met een triomfantelijk gebaar aan de vrouw die had gezegd dat ik het niet had moeten doen. Wat het effect van deze handeling was, wist ik niet, want ik liep haastig door. Toen ik een eindje verder was, merkte ik dat ik er fantastisch humeur van had gekregen. Een paar dagen geleden herhaalde dit zich. Weer twee vrouwen die gearmd door een leuke dag wandelen: `Dat had je niet moeten doen!’ En ik: `Maar toch doe ik het!’ Weer kreeg ik een hoek verder een aangenaam humeur. Afgelopen weekend las ik hier een artikel over. De psychologie buigt zich over dit verschijnsel. Gaat niet alleen over bloemen, maar over de voldoening iemand een plezier te doen. Kom ik nog op terug.