Dof

In de verte zie ik een man die me vanuit mijn verte vaag bekend voorkomt. Waaraan ik dat zie, weet ik niet, maar misschien kom ik daar ook wel niet aan toe omdat ik me afvraag of ik dadelijk een gesprekje over niks met hem wil aangaan. Zo zijn immers onze gesprekjes tijdens een vluchtige ontmoeting op straat, je kunt net zo goed niets zeggen, maar ja, dat is weer zo onvriendelijk. En we moeten tijdens deze donkere dagen zoveel mogelijk tégen onvriendelijkheid zijn. 
De kennis van vroeger, die niet voor niets een kennis van vroeger is, ziet mij nu ook en roept: “Wie hebben we daar?” Dat is een vraag waarmee ik niet sterk uit de voeten kan. En in lichte paniek vraag ik: “Hoe gaat het met jou?” Met veel klemtoon op jou. Zijn antwoordt luidt: “Kalmpjes aan, dan breekt het lijntje niet.” 
Sommige slappe antwoorden verdraag ik nauwelijks. Alles in me wordt dof, de winterwind kruipt door kieren in mijn kleding, ik moet snel iets hartigs eten, en daarbij ook wat drinken graag. Er zijn ook mensen die zeggen: “Ach, het gaat zoals het gaat.” Dieptepunt is: “Ik mag niet klagen.”
Even terug naar maandagavond. Naar de Verlossende Mededeling. Er is een kans op een nieuwe regering, want de vier partijen hebben een onderhandelingsakkoord bereikt. Wopke Hoekstra heeft het over een tangverlossing, maar is `tevreden’. Sigrid Kaag zegt `hoop’ te hebben dat haar fractie het ook goed vindt. Gert-Jan Segers vat het enthousiasme helder samen met: “Er zitten mooie dingen in voor iedereen, maar ook minder mooie dingen voor iedereen. Zo gaat dat.” 
De heer Rutte wil nog niets `inhoudelijks’ zeggen. Komt later deze week. Zeer onlangs had hij het over meer elan. Hij begon er zelf over. Over meer elan.