Donald

Het mag natuurlijk niet, maar soms word ik er moe van ieder moment een mening paraat te hebben, terwijl ik donders goed begrijp dat er veel aan de hand is wat om een mening vraagt. Soms verlang ik naar kortstondige leegte, ik kan het niet anders noemen dan zo. Dat je mag toegeven: “Nee, hierover heb ik nu niets te zeggen.” Liefst wil je eraan toevoegen dat je éven nergens iets over te zeggen hebt, maar dat gaat dan weer zo ver.
Probleem van een mening vind ik vaak dat daar ook weer meteen een mening overheen komt. Je kunt zeggen dat er dan een gedachtewisseling veroorzaakt wordt, maar dat is het juist: meestal is dat niet zo. Gaat erom welke mening wint, dikwijls een kwestie van wie het hardst schreeuwt of dezelfde mening het vaakst herhaalt.
Over de klimaatactivisten die kunst besmeuren, denk ik fel: van kunst moet je afblijven, oude kunstwerken kunnen er niets aan doen dat wij een zootje maken van de nieuwe tijd. 
Ik las er de Nijmeegse hoogleraar socio-ecologische interacties Noelle Aarts over: “Je wilt iets doen om voldoende aandacht te genereren, maar als het vervolgens meer over de actie zelf gaat dan over het standpunt, kun je je doel voorbij schieten.” Ja, ik raak er ook in de war van.
Naar praatprogramma’s kijk ik nauwelijks, omdat ze me vervelen. Ik heb dus ook niet meegemaakt dat een man zich aan tafel vast lijmde. Ik zag er wel een foto van en begreep dat hij het belachelijk vindt dat er over Donald Duck langer gepraat wordt dan over het klimaat. Heb ik daar een mening over? Nou nee, helaas. Misschien zit er iets in, maar dat vast lijmen is drammerig, je bent niet de enige die het voor het zeggen heeft. 
Donald kan het trouwens ook allemaal niet helpen.