Doorgegeven

“En dan nu de foto’s!” We gaan voor de televisie zitten en daar verschijnen de foto’s van de vakantie die we zojuist voor een groot deel besproken hebben. Een uur geleden zijn de vakantiegangers teruggekeerd. In dat uur hebben ze verteld hoe de vakantie was, mooie momenten, minder mooie momenten, geweldige adresjes die niemand kent, en hoe het beste terug te rijden. De geschenken zijn uitgereikt, locale producten, aardewerk, zeep, gedroogde bloemen in een jutezakje. En nu zien we dus de foto’s die bij de afgelopen weken horen. Ze zijn met het telefoonapparaatje genomen, Het telefoontje staat in verbinding met het televisiescherm, wat overigens niet kan met mijn telefoontje en mijn televisie, maar daarover wil ik verder niet nadenken. Halfuurtje, klaar, orde van de dag. Een fijne, efficiënte gang van zaken. 
Nog niet zo lang geleden kwamen de foto’s altijd een paar dagen later. De vakantiebelevenissen waren al verteld, je kon je voorstellen welke foto’s erbij hoorden, je hoefde ze niet per se te zien, maar uiteraard kwam je er niet onderuit. Het waren er bijvoorbeeld 180. Soms waren er foto’s die snel onder andere werden geschoven:
“Nee, deze maar niet.” Uiteraard fascineerden die foto’s me enorm, maar ik drong er niet op aan dat ze alsnog getoond werden, het kostte allemaal toch al veel te veel tijd. 
Met het telefoontje heb je zoiets niet. Ongeschikte foto’s zijn al gewist. De werkelijkheid wordt zo niet helemaal serieus genomen, maar het heeft geen zin daarover iets te zeggen.
Erg wordt het wanneer de foto’s niet op het televisiescherm te zien zijn, maar alleen op het telefoontje zelf. Dat wordt dan doorgegeven. Moet je er ook meteen iets over zeggen. Iets leuks graag.