Doppinda’s

Kwam bekoorlijk aan, foto gisteren in deze krant: grootvader met twee kleinkinderen versieren een kerstboom. Geen foto van vorig jaar, nee nu, oktober. Achter de kleinzoon zag ik op een sierlijk tafeltje ook nog zo’n kerstding staan dat zich nauwelijks laat omschrijven, wat je met veel kerstdingen hebt: vrolijk kerstmannetje en een bal, wat groene details, soort kerkje, het is lelijk en heeft ook iets gezelligs zonder dat je kunt zeggen wat dat is. Veel kerstgezellige warenhuisobjecten zijn geheimzinnig . 
Bij die foto krijg ik het gevoel dat de tijd me op de hielen zit, dat ik blijf hangen in een levensritme dat niet adequaat genoeg is. Mijn huis is qua kerstsfeer nog adembenemend leeg.
Ik zat bij te komen van deze foto toen ik op televisie een grote, volstrekt sfeerloze hal zag waarin kerstpakketten werden gevuld. De angstig kijkende man die de leiding had over deze gebeurtenis, vertelde dat de er dit jaar betere spullen in de pakketten kwamen, want omdat er vanwege de corona de kerstborrels niet doorgingen, was er geld over. Hup, naar de kerstpakketten. En daar kwam het, ik verstond het niet helemaal, maar het klonk als “Dat is extra gezellig”. 
Kerstpakketten komen uit een andere tijd, lang geleden: veel mensen waren straatarm, werkgevers meestal niet en daarom stopten ze hun werknemers wat toe, leverworst, doppinda’s en een fles matige wijn. Dan was er even wat bingoblijdschap in de schrale huiskamers.
Over pakketten gesproken: in de postpakkettenbranche groeit feestdagenpaniek. Te veel pakjes, iedereen door het dolle heen. Normaal zien we pas half december in het journaal bleke en overspannen sorteerders met kerstmutsen op, maar het is nu al `een gekkenhuis’.