Dorpscafé

Soms moet je niet ergens over beginnen, het is het lot tarten, of erger nog de duivel verzoeken. Kort geleden schreef ik hier over uitzieken en inzieken en daartussenin gewoon ziek zijn, voor zoverre ziek zijn gewoon is. Nou, dat krijg ik terug, zoals dat heet. Het is verder niet zo belangrijk, maar ik dacht wel: ik had mijn mond moeten houden.
Dat dacht ik na de ontkenningsfase, want daar raak ik altijd enige tijd in verzeild. Ik zit achter mijn bureau en ineens voel ik het opkomen, letterlijk dus. Hé, wat is er met mijn benen aan de hand, het lijkt wel alsof ik een veel te lange sprint heb getrokken. Heb ik dat niet toevallig gedaan? Even goed nadenken. Maar dat goed nadenken lukt niet zo vanzelfsprekend, want ik heb het ineens koud. Duidelijk wat er aan de hand is, maar ik doe net alsof dat niet zo is.
Kopje thee zetten, dan gaat het wel over, terwijl ik ook wel weet dat er niets, echt helemaal niets overgaat door een kopje thee. Een groot glas cognac, ja. Maar het is nog vroeg op de dag en ik ben helaas nog steeds niet iemand die nonchalant kan opgaan in Franse toestanden. Hoe vaak zag ik niet op weg naar een vakantiebestemming in alle vroegte in een dorpscafé Franse mannen lekker drinken uit een glas cognac of pastis, zonder aan hun ondergang te werken, nee, het hoorde bij de dag. Wil ik ook, dacht ik dan. Maar ja, van een mooi moment om daar maar eens mee te beginnen, maak ik geen gebruik.
Ik ga wel in bed liggen met heel veel truien aan en probeer me over te geven.
Ik had mijn mond moeten houden. Heb ik ook op een filegevoelige weg. Daar dus denken: Het valt mee, zeg. Of aan het begin van een stille avond verzuchten dat je rustig op de bank plaats gaat nemen.