Douche

Iedereen kent het: er komt iemand binnen en je wéét meteen dat er iets gaat gebeuren, iets vrolijks, iets storends, in ieder geval iets, de binnenkomer straalt het uit. Kan in een wachtkamer zijn, een rustige winkel, een kamer vol kalme verjaardagsvisite, een kleine theaterzaal.
Gisteren in een treincoupé, een vrij stille, midden op de middag: een man met een kleine rolkoffer, rondvormig postuur, eivormig hoofd met ordelijk grijs haar, vijftiger. Hij kijkt bozig voor zich uit en ontdoet zich van zijn dunne jack. Daaronder zit een trui met van die banen in de breedte, nog niet zo lang geleden hoogst populair bij nogal wat mannen. Wát gaat hij doen?
Uit de rolkoffer grijpt hij een laptop die hij nijdig openklapt. Dan gaat zijn hand weer naar de rolkoffer en graait er een zakje snoep uit, een ritselrijk zakje. Dát zal ervan lusten. In een stille coupé verdraag ik nauwelijks het eten van een appel, heftig geritsel is niet te doen.
De man ritselt er een paar snoepjes uit en slaat ze met de vlakke hand in zijn mond. Vervolgens bijt hij de snoepjes hárd kapot, een geluid dat duchtig concurreert met het geritsel van zojuist. Hierna gaat zijn hand weer de ritselende zak in en hupsa vol snoepjes naar de mond. Dit herhaalt zich een minuut of tien. Wat ervan te zeggen? Als het zakje op is, pakt hij een nieuw zakje, echt waar.
Dat ik hem niet min of meer aanvlieg, komt doordat ik verdwijn in een herinnering aan die ochtend. Voor een hotel bij mij in de buurt stonden wel zestig Italiaanse jongens en meisjes op de bus te wachten. Die gleed de straat in, de bus naar Milaan. Ze kwamen allemaal net onder de douche vandaan. Hele straat rook naar shampoo. Fijn om in de trein aan te denken.