Dramatisch

Over Douwe Bob heb ik het nog niet gehad. Ik vind het een goed liedje waarmee hij ons land vertegenwoordigt, maar ik zeg er wel bij dat ik belachelijk subjectief ben. Ik ken Douwe Bob al lang, ook toen hij een nog niet zo’n beroemde Douwe Bob was. Zijn ouders ken ik ook. Twee jaar geleden trad ik met hem op op Lowlands. Ik las voor, hij maakte er muziek bij. Kortom, misschien moet ik mijn mond houden.
Maar ik wil het even hebben over de 10 seconden stilte die hij in zijn liedje zet. Meen te begrijpen dat hij dat doet tussen couplet en refrein. Ik hoop het, anders wordt het wel erg vervreemdend. 10 seconden stilte kunnen een groot dramatisch effect veroorzaken. Spreek dadelijk maar eens iemand aan en begin met `Zeg…’ En dan een stilte van 10 seconden, dus rustig tellen, 21, 22, 23 enzovoort. Kan een interessante dag worden.
Ik begrijp dat Douwe Bob hoopt dat die 10 seconden een gimmick worden, net zoals rare kleren of een baard waar je geen baard verwacht. Snap ik, maar misschien moeten we er iets méér mee doen. Laten we die 10 seconden een naam geven: euroseconden bijvoorbeeld. Nee, een Douwe Bobje.
Je staat op het punt iets te gaan doen waarvan je niet zeker weet of het verstandig is (dát is het woord: verstandig), en dan besluit je razendsnel een Douwe Bobje in te lassen. We kennen het als we voelen dat we kwaad worden. Hebben we ooit geleerd. Een innerlijke stemt zegt: `Even tot 10 tellen.’ Lang geleden trouwens dat ik die innerlijke stem gehoord heb. Maar goed, die 10 tellen plaatsen we in een breder perspectief. Ook voordat je iets met kracht gaan beweren, eerst een Douwe Bobje. Of je staat in de supermarkt voor een rol chocokoeken met superfeestroom: Douwe Bobje. Je vinger hangt boven de verzendtoets van de computer: juist, Douwe Bobje. Af en toe kan voor Douwe Bob zelf een Douwe Bobje ook geen kwaad, maar daar kom ik na de finale op terug.