Draven

Waarom ik het ieder jaar weer doe, weet ik niet. Maar altijd moet ik het even hebben over de kortgebroekte mannen die bij de eerste voorjaarszon metéén met hun winterbenen in het straatbeeld lopen te pronken. Alsof ze weken op dat moment hebben gewacht en de korte broek popelend in de klerenkast lag. Ieder jaar moet ik er op deze plek een paar regels aan wijden. Is een manier om de rap voortschrijdende tijd te structureren. Ja, dat is het. Daarom heb ik het nodig.
In een van de eerste kranten van het nieuwe jaar moet ik het even, echt even maar, hebben over de te volle medemensen die op nieuwjaarsdag in fonkelnieuwe sportkleding op fonkelnieuwe sportschoenen door de nieuwe dagen draven. Soms ook nog op 2 januari, een paar gisteren nog. Dan is het weer voorbij. Het voornemen is morsdood, de orde van de dag is dezelfde van vorig jaar. Niet nog voller worden is genoeg, er hoeft niet per se iets af.
Voor mijn huis hield een van de dravende mannen gisteren halt. Ik moet het anders zeggen: hij werd gestopt door woede en weerzin. Was goed te zien. Hij stond voorovergebogen, zijn handen op zijn bovenbenen en keek naar een onherbergzame verte. Hij was te bekaf om nee te schudden, maar deed dat toch, ja, de kleur van zijn hoofd deed dat. 
Die kleur deed denken aan de wijn die hij deze maand niet drinkt, want het is dry january. De Engelse aanduiding is een poging de gang van zaken vaag hip te houden. Klinkt beter dan: “In januari sta ik droog.”
Kom ik bij een nogal tragische manier van zeggen terecht. Hoorde ik gisteren, in het ochtendprogramma op televisie. Een slijter die uitsluitend wijn en sterke drank zonder alcohol verkoopt, had het over `een drinkmoment nadoen’. Ja? Ja!