Dressing

Met mijn warme belangstelling voor conclusies waaraan niemand iets heeft, terwijl er hard aan gewerkt is, lees ik over een onderzoek naar wat er gebeurt als we blozen.
Een van de bevindingen is dat je niet bloost om wat anderen van je denken als je iets gênants zegt, doet of uitstraalt, nee, je hebt er zelf last van, daarom.
Het is enorm onderzocht, dus het zal vast waar zijn, maar bij mij is er iets anders aan de hand. Komt omdat ik vreemd omga met schaamte, nee andersom: schaamte gaat vreemd om met mij.
Zojuist hoorde ik iemand een slappe woordspeling maken, `uitstekelbaars’ in plaats van `uitstekend’, en aan die persoon was goed te zien het een geweldige vondst te vinden, en dan voel ik dat ik bloos, omdat ik me schaam, niet heel erg, maar toch. Het is complex, maar ik maak deel uit van een situatie waarin iets gênants gebeurt.
Als mensen op straat tegen elkaar lopen te schreeuwen, heb ik dat ook. Niet altijd, ik kan er ook de slappe lach van krijgen, maar meestal is er schaamte. Ik heb er ooit met een deskundige over gesproken en die heeft me de oorzaak uitgelegd: verhoogde waakzaamheid, dus dat je voor veel te veel verantwoordelijk voelt.
Om wat ik zelf doe, bloos ik steeds minder, maar ik probeer intens gênant gedrag te voorkomen. Hoort bij een manier van leven.
Deze week knoei ik tijdens een diner met de dressing. Wat over de sla moet komt rond mijn kruis terecht. Lijkt net alsof ik ontremd in mijn broek heb geplast. Ik moet meteen daarna een toespraakje houden. Even is er de vraag of ik, naar mijn kruis wijzend, verontschuldigende toelichting moet geven. Doe ik niet, zou gênant zijn, ik weet zelf toch hoe het zit. Járen heb ik erover gedaan deze instelling te krijgen.