Dronken

De verpleegkundige heeft een gezellig Brabant accent. We lopen samen naar de ruimte waar wat rond mijn hart wordt onderzocht. Hij vraag of ik weet waarvoor ik kom. Ik zeg dat ik dat weet. Hij vraagt: “Waarvoor komt u dan?” Waarschijnlijk moet hij dat vragen, want misschien zijn er mensen die daar geen idee van hebben of iets volstrekt anders verwachten. Ik zeg waarvoor ik kom. De verpleegkundige complimenteert me.
Even later lig ik op de behandeltafel. De verpleegkundige die me is komen halen, maakt voortdurend grapjes. Dat is goed bedoeld, want hij wil me op mijn gemak stellen, maar het hoeft niet per se. Het is nog vroeg op de dag en dan ben ik nog niet aan grapjes toe.
Terwijl een collega van hem iets kalmerends in mijn arm spuit (“U krijgt dadelijk een beetje dronken gevoel in uw hoofd”), vraagt hij wat voor werk ik deed. En hij voegt eraan toe: “Want ik neem aan…” Hij maakt die zin niet af, maar wil zeggen dat hij denkt dat ik mijn werkend leven heb afgesloten. Dat heb ik niet, nee zeg, gelukkig niet. Ik heb een beroep waarmee ik iedere dag enorm blij ben, maar soms is het niet handig te zeggen wat het is. Vaak krijg ik de vraag: “Waarover dan?” Die vraag lijkt simpel, maar als er zoals nu ieder moment een dronken gevoel in je hoofd kan komen, kan het antwoord lastig zijn. Even overweeg ik maar snel een beroep te noemen dat me aangenaam lijkt. Leraar Nederlands. Is dat aangenaam? Clown. Nee, adviseur. Zie je vaak bij een naam staat: Adviezen. Maar helaas kan ik er niets over melden, en dat moet waarschijnlijk, dus ik zeg het maar gewoon. En ik zeg er meteen bij: “Columns en romans.”
Hij vraagt: “Gaat u ook over ons schrijven?” Ah, daar is het dronken gevoel.