Droom

“Hij slikte even wat weg,” onthulde de verslaggever toen windsurfer Kiran Badloe zaterdagmorgen (onze tijd) op het erepodium stond en het Wilhelmus had geklonken. Ik zag het niet, wat ook moeilijk was door dat Olympische mondkapje, en het is verder ook niet belangrijk. Maar volgens mij niet. Té nuchter, deze Kiran Badloe (Almere). Na de afloop van zijn gouden race, antwoordde hij op de vraag wat er door hem heen ging, dat het kicken was. Ook: supergaaf. Is ook een manier van huilen, denk ik. 
Ben vaak aan zee en kijk graag naar windsurfers, maar zag nog nooit een wedstrijd. Maar zoals meestal als ik de televisie aanzet en de uitzending uit Tokyo komt, ik kijk. 
Tijdens het windsurfen veroorzaakte zaterdag ook het bootje met een jurylid pittige spanning. Dat jurylid was een man met een hoedje op, een fluit en een vlaggetje en binnen no time waren er drie surfers gediskwalificeerd. Te snel gestart, geloof ik. Hun ontgoocheling hakte er ook bij mij sterk in. Mannen met hoedjes en fluit: altijd uitkijken!
Maar bij alles wat ik zie op de Spelen, alle triomfen, alle tranen, alle teleurstellingen, meteen denk ik aan judoka Henk Grol. Ik zag hem de afgelopen jaren vaak in praatprogramma’s spreken over zijn grote droom. Hij heeft zich wezenloos getraind, wat natuurlijk alle sporters op dat niveau doen, maar Henk Grol nog meedogenlozer. Hij mocht maar 100 kilo wegen, maar soms was het 110 en dan hongerde hij zichzelf uit. Hij raakte op, maar wilde toch nog één keer: goud hoefde niet per se, zilver of brons was ook goed. Toen dat gevecht dat maar 25 seconden duurde. Einde carrière.
Weet zeker dat ik daaraan de komende tijd vaak denk als ik vurige verwachtingen van iets heb.