Druk

Bijna alle woorden waarin `winter’ voorkomt, bevallen me. Gisteren joeg een winterstorm onze vreemde kerstdagen richting volgend jaar waarvan we verwachten dat er veel anders wordt. Winterstorm met een warmbloedige naam: Bella. De storm wordt er meteen sympathieker door. Uitstekende afsluiting van de stilste kerstdagen van mijn leven. 
Kerstavond nog even niet. Familiediner met één gast te veel. Eentje maar. Toch de gordijnen dicht, want we hadden gehoord dat het kon voorkomen dat de handhavers gewoon aanbelden. Nou ja, gewoon, is helemaal niet gewoon. En natuurlijk zouden ze gelijk hebben, de overheid is kraakhelder over het toegestane aantal bezoekers. Heel stiekem zou ik het niet erg vinden, want het leek me een avontuurlijke situatie op zo’n veel te bonte kerstavond. Twee bonkige handhavers van wie er een met barse stem zegt: “Wat zijn we hier aan het doen?” Met die vraag weet je altijd dat je kansloos bent.
Maar eerste en twee kerstdag waren dagen waarnaar ik toch al een jaar of vijftig had uitgezien. Niks volle bak, niks volle tafel, niks twintig lege flessen. Ik houd best van feestelijke gezelligheid, maar op de meeste kerstdagen dacht ik op volle kracht: nu even niet. 
Ik merkte wel dat je het best druk hebt als je je voornam vooral niets te doen. Je bent immers nogal bezig met de vraag hoe dat ook alweer gaat, niets doen. Voor mij betekent dat wegblijven uit mijn werkkamer, maar ja, soms had ik iets nodig wat daar lag. Voor ik er erg in had, zat ik achter mijn bureau aantekeningen te bestuderen die ik begin vorige week maakte. Pas na een minuut of tien had ik dat in de gaten. En ik zou helemaal niets doen! Snel daar weg!
Gisteren stormde ik lekker mee met Bella.