Druk

In een radioprogramma hoorde ik een man met een serieuze stem zeggen dat alle dagen op elkaar lijken en: “Er zijn geen leuke dingen.” Was nog vroeg in de ochtend en dan ben ik er nog helemaal niet aan toe te denken aan dingen die leuke dingen worden genoemd, Nooit, geloof ik. Als iemand voorstelt leuke dingen te gaan doen, heb ik meteen iets anders aan mijn hoofd dat dringend om aandacht vraagt. Ik prijs me gelukkig dat er in mijn nabije omgeving niemand is die het over leuke dingen heeft. 
In het radioprogramma ging het over perspectief, een woord dat zo vaak wordt gebruikt dat het een beetje dun wordt. De man die het had over leuke dingen, zei dat ons weinig perspectief wordt geboden. Ik vind op volle kracht dat je het zelf bent die voor perspectief moet zorgen, je moet niet wachten op een aanbod. Er is altijd perspectief, je moet het alleen willen zien. En als je zeurt over leuke dingen, zie je niets.
Als ik premier was, hoe zou ik dan omgaan met de schreeuwende behoefte aan perspectief? Over dat soort kwesties kan ik soms nadenken. Ik zou dit zeggen: de minister van Binnenlandse Zaken heeft een commissie ingesteld die zich buigt over de vraag hoe het allemaal moet als deze perspectiefloze periode zonder leuke dingen voorbij is. Iedereen wil naar de kapper en een nieuwe broek. En feesten natuurlijk. Ook naar de Hema, Blokker en meubelboulevard. Graag voeg ik ook de boekhandel aan het rijtje toe. We krijgen het hartstikke druk, in onze oplevende samenleving doen zich opstoppingen voor. En rellen natuurlijk, want er zijn ook mensen die alles tegelijk willen. Vandaar die commissie. De voorzitter ervan praat ons dagelijks in een praatprogramma bij over de stand van zaken.