Duidelijkheid

Wanneer binnenkort de eindexamens weer begonnen zijn, staan in sommige kranten de opdrachten waarmee scholieren geconfronteerd worden. Soms doe ik mee, niet omdat ik dat leuk vind, maar om na te gaan of een en ander nog werkt in mijn hoofd. Alles wat met rekenen te maken heeft, sla ik over, want daarvan raak ik in lichte paniek.
Maar tekstverklaren bijvoorbeeld, ja, daar neem ik met belangstelling kennis van. En over de vragen die erbij horen, denk ik na. Ook hier weer uit bezorgdheid, want steeds vaker merk ik dat ik teksten die voor mij bestemd zijn, niet of nauwelijks begrijp. Ik heb het niet over gebruiksaanwijzingen bij apparaten, mijn omgang ermee heb ik opgegeven. Nee, brieven van de overheid, ik noem maar wat. Vaak zit ik die een paar keer te lezen, soms zelfs hardop in een ontzettend rustig tempo, zoekend naar de juiste klemtonen, maar dan nog hoor ik mezelf verwilderd roepen: “Wat stáát hier?”.
Gisteren had ik het met een interview met zenderbaas Bastiaan van Dalen over Net5. Hij zegt: “We gaan voor duidelijkheid: hoofdzakelijk realityprogramma’s.”
Moet ik meteen wat overwinnen, want `realityprogramma’ vind ik een woord van niks. Het staat bovendien voor iets wat ik zo saai vind dat ik mijn ogen voel tranen van verveling als ik er per ongeluk een minuut naar kijk.
Van bijna alles van wat Bastiaan van Dalen zegt begrijp ik niets. Als ik op mijn eindexamen vragen over deze tekst moest beantwoorden, zakte ik enorm.
Wat wel helder is dat hij voor zijn realityprogramma’s minder een beroep gaat doen op Bekende Nederlanders. Nee, gewone (?) mensen: “Ik denk dat er behoefte is aan deelnemers over wie de kijker denkt: dat had ik kunnen zijn.”
Die behoefte lijkt me alarmerend.