Duivel

Op de hoek passeer ik twee mannen, ouder dan ik en blozend boos. Toen ik hen naderde hoorde ik al dat ze het met veel oneens waren. Aan sommige mensen is dat ook sterk te zien. Uit alles spreekt afwijzing, hoe ze bewegen, hoe hun mond staat, hoe ze kijken, niet is goed en zij kunnen het weten, want hebben toevallig overal verstand van, dus er ook een mening over. 
De ene man heeft een pet op, een pet uit een andere tijd, zo’n platte. Het hoofd van de ander is ook niet onbedekt, er staat een groen hoedje op waaruit een veertje steekt. Deze hoofdbedekking hoort wel bij ze, ik weet ook niet waarom.
Terwijl ik langs hen loop, hoor ik de man met de platte pet zeggen: “Ja zeg, dank je de koekoek!”
Lang geleden dat ik die uitdrukking heb gehoord. In mijn omgeving zegt niemand zoiets, ik weet niet eens wat de koekoek er doet. Thuis heb ik het even opgezocht: de duivel mag je halen als het niet waar is. Dat is betekenis. Koekoek is een vriendelijk woord voor duivel.
Voelde me altijd ongemakkelijk als iemand het tegen me zei, terwijl ik de koekoek een parmantige vogel vond die een goed geluid maakte. Op school zongen we erover, door elkaar heen.
“Heb ik iets van je aan?” Ook zoiets. Kon ik nooit op reageren, zeker niet als een meisje het naar je blafte. Ik ging me zo onhandig verontschuldigen dat het allemaal alleen maar erger werd.
Maar een van de beroerdste vond ik: “Of je worst lust!” Je had iets niet verstaan, vroeg om herhaling en dan kreeg je dat om je oren. Klonk nooit grappig. Meestal werd het door een ouder iemand tegen je gezegd. Je voelde je dan nog meer kind dan je al was, ook een vrij dom kind, met nog een lange weg te gaan. Je kon voorlopig maar beter je mond houden.