Dwergen

Een goed humeur is een stemming die je overkomt, maar je kunt er zelf ook iets aan doen. Bijvoorbeeld door je in te spannen dat humeur vast te houden. Is niet altijd makkelijk. Mij lukt het niet een, twee, drie wanneer ik me ontzettend erger, hoewel ik er meteen bij aanteken dat ik ergernis nauwelijks toelaat. Maar wat helpt is in de persoon of situatie waaraan je je ergert iets te zoeken waar je om moet lachen, een absurd detail, een potsierlijk dommigheidje. 
Ik concentreer me op dat detail en soms voel ik dan het begin van de slappe lach. Maar ja, die moet je voor je proberen te houden, want daardoor kan er ook weer herrie ontstaan: “Wat valt er te láchen?”
Deze week werd in Groningen het toneelstuk Wachten op Godot verboden. Het is van Samuel Beckett die het voor vijf mannen schreef. De schrijver had er geen vrouw in bedacht, wat natuurlijk mogelijk is. Het had geen zin dat vrouwen auditie deden, de regisseur wilde alleen maar mannen. Vandaar het verbod. Ik ergerde me aan dat verbod, want het toneelstuk kan er niets aan doen dat we in een tijd leven vol overgevoeligheden.
Jaar of dertig geleden wilde een theatergezelschap dat alleen uit vrouwen bestond hetzelfde stuk spelen. Samuel Beckett vond dat niet goed, want zo had hij zijn stuk niet geschreven. De rechter zei dat de vrouwen het stuk mochten spelen. In de voorstelling zagen ze eruit als mannen. Wat was precies de kwestie?
O ja, mijn ergernis. Die verdween toen ik me voorstelde dat ik van het sprookje Sneeuwwitje een toneelstuk had gemaakt. Een oude zwarte acteur solliciteerde naar de hoofdrol. Geweldig acteur, zonder meer. Kreeg de rol. De dwergen waren trouwens geen dwergen (kwetsend), maar lange mensen.