Dynamiek

Soms maak je in het dagelijks leven even passen op de plaats, denk je: ho, niet metéén handelen, even nadenken. Hoe lang je dat laat duren, hangt af van waarover je nadenkt. Vaak kan die stilstand nuttig zijn. 
Er is ook stilstand die je wordt opgedrongen. In de wachtkamer van de polikliniek bijvoorbeeld. Je dacht om 9.10 uur aan de beurt te zijn, maar het is inmiddels 9.55 uur. Patiënten die later zijn gekomen dan jij, zijn al naar de spreekkamer(s) geroepen. Je moet uitkijken dat je niet wegzakt in een zeurstemming. Ik probeer dan aan zeer vrolijke dingen te denken, maar het is natuurlijk niet de bedoeling dat je daar hard gaat zitten lachen. 
Of in de file. Op het moment dat je besef dat je daar muurvast in staat, wordt op de radio gemeld dat de vertraging ruim een uur duurt. Ik kijk naar de automobilisten in mijn kleine blikveld en probeer me iets van hun levens voor te stellen. In die gedachten kan ik verdwalen en als ik de weg weer vind, heb ik bijvoorbeeld het begin van een column. 
En natuurlijk de stilstaande trein. Had ik gisteren weer. Station Utrecht was bij wijze van spreken te horen, maar we konden niet verder. En de omroepinstallatie zond alleen maar futuristisch gekraak uit. Dan voel ik de behoefte aan snelle dynamiek, misschien omdat het interieur van een trein je iets meer bewegingsvrijheid geeft dan dat van een auto, maar ja, je kunt wel een kant op, maar dan moet je ook weer terug. Ik doe met mijn medereigers mee en verdiep me in me telefoontje, een tachtigste poging een app te installeren waarmee ik mijn afspraken op fitnessclub kan regelen. Ben dan toch met dynamiek bezig! Diepe, bijna schreeuwende triomf als het lúkt. Maar ja, dan nog fitnessen.