Dynamiek

Zaterdagavond dacht ik laat aan de actie De Nacht Staat Op. Liep om een uur of negen door de buurt en toen zag ik voor een café dat in het Oude Normaal pas laat op de avond openging, een érg lange rij staan, misschien wel van honderd meter, maar dat denk ik al snel van een rij. Iedereen zag er opgewonden uit, terwijl er een kille regen op hen neerdaalde. 
Of er handhavers roet in het eten kwamen strooien, weet ik niet. Thuis zette ik Nieuwsuur aan en daar ging het ook over De Nacht Staat Op. Aan het woord kwamen popelende dj’s en andere feestverzorgers. Paar van hen hadden het over de mentale gezondheid die de afgelopen twee jaar zéér te lijden had gehad onder De Maatregelen. Dat daar nu eindelijk eens wat aan gedaan moest worden. Aan de mentale gezondheid dus.
Mijn gedachten gingen even terug naar mijn nachtleven in een eerdere fase van mijn bestaan. Wanneer dat minder werd, zou ik niet kunnen zeggen, waarschijnlijk ging het geleidelijk. Hoe zat het met mijn mentale gezondheid in die dagen? Volgens mij verkeerde die niet in topconditie, maar die werd er niet beter op door mijn aanwezigheid in nachtcafés en danslokalen. Integendeel, kan ik wel zeggen. De dynamiek van die uren zorgde meestal voor felle verwarring, vooral in de relationele sfeer. 
Maar er zijn ook topherinneringen. De nacht was al gaan liggen, maar het daglicht nog niet aan de orde. Op weg naar huis, soms via een omweg, liep ik graag door een park. In Nijmegen natuurlijk het Kronenburgerpark, in Arnhem Park Sonsbeek. En daar dan op een bank zitten en in gedachten verzonken raken of juist in het tegendeel van gedachten, in min of meer niets. De nieuwe dag afwachten. Nieuw leven. Weer. En weer.