Dynamiek

In deze krant stond gisteren een benauwend artikel over tolwegen en tolpoortjes in Europa. Een woordvoerder van de ANWB beantwoordde vragen en ik besefte meteen dat ik bijna alle antwoorden razendsnel zal vergeten. Ook omdat er iets in mij leeft dat zegt: “Zien we tegen die tijd wel.” Met die opvatting breng ik mezelf te vaak in moeilijkheden.
Als ik door Europa rijd en in de verte ineens een tolpoort zie opdoemen, met bijvoorbeeld twee loketten en vier automaten, voel ik onmiddellijk van die kinderachtige paniek in me rommelen. Wáár is mijn betaalpas? Wáár mijn contant geld? Ook denk ik fel: kom óp, gedraag je nou eens als een man van de wereld. De hele wereld hoeft niet eens, een man van Europa is ook prima. Betaalpas en contant geld zijn in veel gevallen niet eens nodig, je krijgt een kaart en afrekenen is pas straks aan de orde, wanneer je door een ander tolpoort de tolweg verlaat, maar stel dat ik bij de automaat een foute handeling verricht en geen kaart krijg en nieuwe pogingen moet ontwikkelen, terwijl ondertussen half Europa achter me ongeduldig staat te zijn.
Soms sta ik iets te ver van de automaat en kan ik er met mijn hand net niet bij. Corrigerend achteruit rijden lukt niet, want daar is de strenge bumper van een andere auto.
Heb ik trouwens ook bij parkeergarages. Moet ik min of meer uitstappen bij de automaat, dynamiek die achter me onverdraaglijk wordt gevonden. Al snel joelt de eerste claxon.
De parkeergarage van het ziekenhuis hier in de stad heeft pas een andere automaat. Ik moet iets doen zonder dat ik dat precies begrijp, maar doe het toch. Opgelucht loop ik daarna naar de polikliniek. Misschien is dat de bedoeling van die automaat, die opluchting.