Eerbetoon

Een levende kerststal! Ik weet dat ze er nog zijn, op veel plekken in het land, maar ben er na mijn kindertijd nooit meer heen geweest. 
Soms lijkt die kindertijd ver weg, vaak ook niet. Ik hoef mijn ogen maar even te sluiten en ben weer in de huiskamer van het ouderlijk huis, paar dagen voor Kerstmis. Mijn moeder `deed’ de boom, mijn vader de kerststal, werkzaamheden die een groot deel van de dag in beslag namen. De kerststal was een kunstwerk, de boom ook, maar van een andere orde. 
Mijn vader was trots op de stal. Kerstmis was bij ons thuis een belangrijk feest en de kerststal een eerbetoon aan de betekenis ervan. Daar sprak mijn vader graag over.
Voordat het in de kerk werd gelezen, vertelde hij het kerstverhaal terwijl we voor de kerststal zaten. Hij kon goed vertellen, daarom zag ik veel gebeuren in die stal. De beeldjes waren geen beeldjes meer, maar mensen die in alle eenvoud de wereld aan het veranderen waren.
Natuurlijk gingen we ook naar de levende kerststal in een van de vele kerken van Nijmegen. Of mijn ouders dat van harte deden, weet ik niet, maar het hoorde gewoon bij de dagen voor Kerstmis en daar ging je dus heen. Hoe oud zal ik geweest zijn? Jaar of zes, denk ik. Ik ging voor het eerst en herinner me dat ik bedrukt met mijn ouders meeliep, wat kwam doordat ik bang was dat de levende kerststal zou tegenvallen. De stal leefde immers al, innig in onze huiskamer. Wat ik ging zien, was wat anders, een soort stil toneelstuk. 
Maria was de nerveuze dochter van de slager, Jezus te groot voor een baby en Jozef stond op de markt met damesondergoed en had zich zichtbaar moed in gedronken. We deden ons best eerbiedig te kijken, vooral naar de goede bedoelingen.