Eerbied

Door mooie emoties van een ander kan ik meteen bevangen raken. Ineens kom ik een filmpje terecht zonder dat ik in de gaten heb hoe dat ging. Toevallig iets aangeklikt in de mail en daar is het filmpje, Qatar, feestende fans van het Nederlands elftal, en dan is er een taxichauffeur, een man uit India die blijkbaar in Qatar werkt. Hij heeft ook een oranje shirt aan.
De verslaggever vertelt dat de man al jaren een liefhebber is van Nederlands topvoetbal en dat hij dadelijk enorm verrast zal worden. Ah, denk ik dan, dat zal mij vast ook raken.
Interviewtje met de man uit India. Hij geniet met volle teugen van de wedstrijden van het Nederlands elftal. Ik merk dat ik het prettig vind om iemand dat uit volle borst te horen beweren. Mijn genieten moet nog komen. Hij kent ook de namen van spelers die al lang niet meer voetballen. Hij spreekt die met eerbied uit. Bij Sjaak Swart houdt het op. Die kent hij niet.
De verslaggever neemt hem mee naar de feestende Nederlandse. Die hossen achter een bus aan. Onduidelijk wie de passagiers in die bus zijn. De Nederlandse spelers? Geen idee. 
Uiteraard schalt uit luidsprekers op die bus ook het lied van de Snollebollekes en iedereen host geroutineerd van links naar rechts. Ja. De verslaggever legt de man uit India deze gang van zaken uit en spoort hem aan gezellig mee te doen. Dat doet hij.
Daarna komt er de hamvraag: welke Nederlandse voetballer bewondert hij het meest? Dat is Patrick Kluivert.
“Dan heb ik nu een grote verrassing,” zegt de verslaggever.
In een filmpje groet Patrick Kluivert sympathiek de man uit India. Die weet niet hoe hij het heeft. Natte ogen, handen tegen zijn gezicht. En ja, dan ben ik verloren. Troostrijk is het.