Eiersalade

Van sommige onderzoeken vraag ik me af hoe ze tot stand komen. Ik bedoel: hoe zit het met de gedachten van de onderzoeker? Een wetenschappelijk onderzoek heeft uitgewezen dat werknemers die samen lunchen, beter presteren. De onderzoeker voegt er onmiddellijk aan toe dat het niet alle gevallen opgaat, waardoor de onderzoeksresultaten meteen minder betrouwbaar zijn, maar ik ga even uit van het positieve effect.
De onderzoeker moet zich dus afgevraagd hebben: hoe presteren werknemers beter? Prima vraag, nuttig ook. Uiteraard gaat hij een antwoord zoeken in de werksfeer. Die moet goed zijn. Volgende vraag: hoe wordt die goed? Dan zal hij eerst wat andere dingen onderzoeken, muziekje op de werkvloer, kleding van de werknemers, ventilatie, dat soort zaken. Zal enige tijd kosten. En evaluatierapportage. En op een dag knalt de lunch in zijn gedachten. Bingo.
In mijn eenpersoonsbedrijf lunch ik meestal alleen, maar ik kom soms op plaatsen waar men gezamenlijk luncht. Bijvoorbeeld op de uitgeverij die voor mijn boeken zorgt. Als ik daar rond de lunchtijd arriveer, mag ik aanschuiven. Laatst waren er kroketten met een gezellige uitstraling. Ik wist niet hoe ik het had. Iedereen kreeg er trouwens een uitstekend humeur van. Het werkt dus. Met een uitstekend humeur presteer je beter. Op andere plekken eet je dingen die thuis niet in je op zouden komen, net zoals vroeger wanneer je uit logeren was (kokosbrood, marmite). Gisteren bij een theatervoorzienig: beboterde bruine boterham met daarop rosbief ruim besmeerd met eiersalade. Was daar normaal. Ik zette er grommend mijn tanden in en eenmaal weer thuis noteerde ik hard fluitend de eerste zinnen van een overrompelende bestseller.