Elitair

Als je een kaartje voor het Boekenbal hebt, kan het zijn dat er bij de ingang een verslaggever een vraag aan je stelt, voor een korte reportage in het Journaal later op de avond. Bedoeling is dat je een olijk antwoord geeft. Ik moet daar soms ook mee komen, want ik ken die verslaggever. Als je elkaar kent duwt de een de ander al snel naar voren, of andersom. Zo gaat dat. 
Een vraag zou kunnen zijn wat ik denk van het Boekenweekessay van Özcan Akyol waarin hij zich kritisch uitlaat over de literaire wereld in Nederland. Essay heb ik niet gelezen, want is pas morgen te koop, maar hij sprak erover in De Wereld Draait Door. Daar ontstond tumult over. Tumult is vaak goed. Het gaat dan ergens over waar het even niet over gegaan is. 
Ik heb het gesprek teruggezien op Uitzending Gemist en moest denken aan mijn moeder. Özcan Akyol zegt dat veel mensen uit de literaire wereld neerkijken op boeken die je niet zou moeten lezen als je tot die wereld behoort.
Mijn moeder las ook altijd Het Betere Boek, maar op het laatst van haar leven niet meer. Toen werd het Danielle Steel. Die ken ik niet (elitair) en mijn moeder zei dat het niks was, maar dat ze het toch leuk vond om te lezen. 
Als ik onverwacht op bezoek kwam, lag er soms een boek van Danielle Steel naast haar stoel. Als ik naar de gang ging op mijn jas op te hangen en terug in de kamer kwam, was dat boek verdwenen en lag er bijvoorbeeld Oek de Jong. Van die gang van zaken moest ik niets zeggen. Ze wilde het zo. 
Paar maanden voor haar dood was het altijd hetzelfde boek van Danielle Steel. Ze nam niet meer op wat ze las, maar wilde per se doen alsof dat niet zo was. 
Vanavond is er te weinig tijd dit te vertellen. Moet snel, snel.