Emmer

Sommige dingen zijn zo lelijk dat ze juist daardoor ook iets aantrekkelijks hebben. `Dingen’ zie ik ruim, ook straten en gebouwen. Als iemand zegt dat iets niet om aan te zien is, ga ik toch even kijken, want het is door mensen gemaakt en die mensen hebben erover nagedacht, misschien met elkaar over gesproken, ik bedoel: het is niet zómaar ontstaan. Ik krijg ook weleens een lelijk ding, bij wijze van cadeau. Het wordt me niet gegeven om me te tergen, nee, het is een verrassing en afkomstig uit een ver land, waar men andere opvattingen heeft over wat mooi is en wat niet. Als het bezoek is vertrokken, gooi ik het lelijke ding niet meteen weg. Dat kán ik niet. Ik vind dat het ook bestaansrecht heeft. Pas jaren later, tijdens een verhuizing, verdwijnt het, eigenlijk zonder dat ik het in de gaten heb. Een vriend en ik wijzen elkaar graag op lelijke dingen die we in het wild tegenkomen, want zo begrijpen we beter waarom alles is zoals het is. Hij belde me gisteren en zei dat hij in de etalage van een warenhuis een emmer had gezien die aan een emmer van vroeger deed denken. En hij doelde op een zinken emmer waarvan het hengsel in het middengedeelte een houten handvat had. De emmer in het warenhuis ziet er ook zo uit, maar is gehéél van plastic en heeft ook een naam: Nostalgia. Terwijl hij dit vertelt, houd ik mijn adem in: hierover is vergaderd, er is een directeur geweest die zei: dit gaan we doen! Ik ben nog niet gaan kijken, stel het lekker nog even uit. Nostalgia! Woord dat niet kán maar daarom juist weer wel.