Emoties

Open deur als ik zeg dat naar iets uitzien intenser kan zijn dan de gebeurtenis zelf. Gaat niet altijd op, vaak wel. 
Het is zondagochtend, nog vroeg, ik loop naar de fitnessclub en vind 17 uur een fijn tijdstip voor de finale. De avond is iets te ver weg, ik houd van namiddagen, het begin van de namiddag is misschien nog wat vroeg, ja, 17 uur is uitstekend. Ik ben me er zeer van bewust dat ik straks de uitslag weet, maar nu kan ik er nog lekker naar gissen. 
Ik denk aan de rechtervoet van Sherida Spitse, de melancholie van Vivianne Miedema, aan keeper Sari van Veenendaal die in concentratie verdwenen is, en Daniëlle van der Donk die in een wedstrijd voortdurend alles wil laten zien wat ze in huis heeft, straks natuurlijk ook. 
Het zijn aangename gedachten op een vroege zondagochtend terwijl er nog bijna niemand op straat is en ik ook geen bekenden tegenkom met wie ik moet praten over de finale in de namiddag, met als ergste vraag: “Wat gok je?”
Er passeert een roedel net iets te zware mannen op zoevende wielrenfietsen en ik hoef gelukkig niet mijn best te doen niet over de Tour te mijmeren. Wel over onze coach, Sarina Wiegman. Hoe is haar zondag? Ze wordt terecht veel geprezen, onder meer vanwege haar rust. En om haar vermogen emoties te verbergen. Maar ja, dat laatste zie je alleen als dat nét niet lukt. Als je emoties echt, dus succesvol verbergt, weten we niet of ze er zijn en dus ook niet hoe het ermee zit. Tijdens het toernooi had de bondscoach haar emoties vaak zo verborgen dat ik vurig hoopte dat niemand het in zijn hoofd haalde er iets over te vragen. Dat doe je niet. Ze had haar handen helemaal vol aan dat verbergen van emoties. Moet je iemand in laten. Mooi.